Leer, voel, zie en leer nog meer

Draag ons op aan de Goden.
Laat wat wij doen niet voor niets zijn.
Laat het iemand tot baat zijn.
Al is het maar een seconde.
Die ene seconde zal alles waard maken.
Maar dank ons niet, draag dat moment op aan de Goden.
Pas dan zullen wij ons werkelijk mens voelen... Of pinguïn...

"Myanmar, het land van goud" stond er op een groot bord bij de luchthaven geschreven. Toen ik aankwam, dacht ik dat dat wel een mooie spreuk was. Het straalt de trots uit van een land dat heeft geworsteld. De toekomst lacht echter. Zij zal mooie tijden brengen. Misschien ben ik te westers ingesteld, maar in dit land zal ik leren dat democratie voor iedereen een betere oplossing is, dan een militaire dictatuur.

Myanmar, dat ooit Burma of Birma heette en wellicht ooit wel weer zo zal gaan heten, is het eerste land waar ik echt reis. Waar men Maleisië/ Kuala Lumpur nog als stedentrip kan wegzetten, gaat het hier echt om het land. Ik leer, ik voel, ik zie en ik leer nog meer.

Op de eerste dag na aankomst ga ik naar het centrale station van Yangon (Rangoon). Ik wil met een trein in 3 uur rond en ook om de stad heen rijden. Ik vraag aan de man achter het loket of hij kaartjes verkoopt voor deze rondrit. Hij vertelt een uitgebreid verhaal. Ik begrijp er niets van. Hij ziet aan mijn gezicht dat zijn boodschap niet overkomt, steekt 7 vingers op en wijst achter zich. Ik dank de man en loop achter hem om. 7? Over 7 minuten? 700 kyats? Toen viel mij op dat er nummers waren geschreven op de muur achter de man. Hij zat bij 4. Er zou dan ook vast een 7 zijn. Tot mijn grote vreugde was die er ook, maar die deur was dicht... Op slot. Zou er ook een spoor 7 zijn? Ik ging op zoek naar een antwoord op die vraag en begreep vervolgens de 7 vingers van de man. De mensen hier bedoelen het goed. Ze zijn vriendelijk. Zelden tot nooit kan ik ze verstaan, maar soms is dat ook gewoon niet nodig. Ik versta niet; ik leer.

Op het juiste perron aangekomen was de volgende vraag met of zonder airco? Het was 37 graden. Het prijsverschil was 100 kyat (ongeveer 7 eurocent). De keuze was makkelijk. 10 minuten later zat ik op een houten bank in een trein zonder airco, maar tussen de plaatselijke bevolking. Ik zag een deel van het platteland, een deel van de stad en een deel van de bevolking. 3 uur later kwam ik weer op het centrale station aan.

Op naar de grote pagode. Gemaakt van plaatgoud en van bladgoud. In de schemerzon blonk alles extra, maar ook na zonsondergang reageerde het goud goed op de aangebrachte verlichting. Ik vergaapte mij. Zoveel goud... Het was schitterend! Een kritisch mens zou zeggen een beetje kitscherig met de flikkerende neonverlichting rondom de Boeddha beelden, maar het is niet aan mij om te oordelen. Ik wil leren, voelen, zien en nog meer leren, maar niet oordelen.

De nacht is in aankomst, als ik uiteindelijk besluit naar het hostel terug te waggelen. Op slippertjes en in relatieve koelte loop ik 40 minuten door de grootste stad van Myanmar. Het zou dwaas zijn in menige stad op aarde, maar mijn hart vertelt mij dat het goed is. Ik denk niet; ik voel.

Na nog twee dagen in de voormalige hoofdstad geweest te zijn, reis ik naar een andere (voormalige) hoofdstad (Bagan).

Je toetert als je wil passeren. Je toetert als je een bekende ziet. Je toetert als je wil dat iemand opzij gaat. Dat is allemaal vrij gebruikelijk. Je toetert,als je een onoverzichtelijk kruispunt nadert. Daar is toch niets raars aan? Je toetert twee keer, als je niet zeker weet of de ander je wel gehoord heeft. Je toetert lang, of drie keer, als je het echt meent. Tot zover is alles nog wel redelijk. In het spitsuur rijd jij niet alleen in de straten van dit dorp, maar rijden er tientallen net als jij. In alle rust rijd ik op mijn brommertje door het Bagan gebied. Ik weet niet waar mijn toeter zit, maar ik heb de tijd...

In een gebied met duizenden tempels, voel ik mij vrij. Welke zal ik nu bezoeken? Zodra je eraan begint, staat eigenlijk al vast dat je ze toch niet allemaal gaat bezoeken. Op een aantal tempels zit een gouden dak. In bijna alle tempels zit een gouden Boeddha van een paar meter hoog. In de meeste tempels zijn dat zelfs meerdere gouden Boeddha's.

Ik zie veel tempels en ik zie de bevolking. Ik zie de mensen plat op de grond gaan liggen ter aanbidding van hun Boeddha. Ik zie mensen extra lagen goud aanbrengen op de beelden om op die manier om geluk te vragen en ik doe dat ook voor het geluk van mijn vaderland. Ik zie mensen bloemen brengen uit dankbaarheid.

De bevolking hier aanbidt de Boeddha in tempels, vraagt de Boeddha om gunsten en dankt de Boeddha. Soms is de grens tussen wat wel en wat niet een godsdienst is vaag. Heel vaag.

Aan het eind van de dag besluit ik de zonsondergang te bekijken vanaf een tempel. Ik dacht al veel gezien te hebben, maar dit uitzicht was echt goud waard. Bovenop de tempel zag ik rondom mij heen honderden tempels boven het landschap uitsteken. Ik kijk niet; ik zie.

Ik besluit dat ik nog postzegels nodig heb voor mijn kaarten en ga naar het postkantoor.
- Heeft u ook postzegels voor naar Europa?
- Wil je er 1 of 5?
- Ik wil er 4.
- Wilt u er 1 of 5?
- Ik wil er 4.
- Ik heb er geen 4.
- Dan wil ik er viermaal 1.
- Dat is geen probleem.
Ik oordeel niet; ik leer nog meer.