Kijken om te zien

Als geluk goud is, toon mij dan uw gezicht.
Als liefde blind is, laat mij dan uw ogen zien.
Als hoop in het bloed zit, laat mij dan naar uw hartslag kijken.
Als u hoop, liefde en geluk zoekt, dan zal ik u naar dit land verwijzen.

"Myanmar, het land van goud" stond er op een groot bord bij de luchthaven geschreven. Ik vond het een mooie spreuk. Ik wist toen echter nog niet dat de komende weken bijna alles een gouden kleur zou krijgen: de tempels, de Boeddha's, de souvenirs, sommige stenen... Zelfs de avondzon kleurt soms alles op zijn weg goudkleurig. Let wel, het gaat zelfs zo ver dat ook de mensen hun gezicht goud verven. Ik dacht even dat ik gek werd. Hoeveel goud kan een mens verdragen. Het is echter de zonnebrand van de bevolking die al hun gezichten verandert in kleine Toetanchamonnen.

Ik kon het met de bevolking goed vinden. Zij gaven mij een gevoel van extreme veiligheid. Het was goed. Ik gedoogde daarom het vele spugen. Overal om je heen kauwen mensen op kauwtabak. Het gevolg is weggerotte tanden en continu mensen die een rode vloeistof uit tuffen. Ze weten zelf, hoe smerig dit is en gooien er daarom soms wat water overheen en proberen het niet recht in je gezicht te doen. Dat je soms zakjes met tuf ziet bungelen aan de stoel voor je in de bus is een nare bijkomstigheid. De mensen rochelen daarentegen een stuk minder dan Chinezen en al met al kan ik met het alternatief leven. Ik werd langzaamaan blind voor de gebreken van de mensen hier.

Na Bagan ga ik naar Mandalay... Ja ja mensen I took the road to Mandalay. Mandalay, heeft een mooie heuvel met uitzicht over de stad. Voor de rest deed zij mij weinig. Weliswaar was hier het grootste boek ter wereld, maar aangezien de marmeren tafels met tekst niet zijn samengebonden, vind ik het niet tellen.

De volgende dag ging ik vanuit Mandalay naar Amarapura, Inwa en Sagaing. Ik zag 4 voormalige hoofdsteden. Ik zag de langste teakbrug ter wereld. Ik zag 1000 monniken gaan eten. Ik zag, hoe mijn motorrijder midden op de snelweg ontdekte dat hij een afslag had gemist. Ik zag, hoe mijn motorrijder midden op de snelweg omdraaide en een paar kilometer terugreed. Ik zag, hoe lang een paar kilometer kan duren. Ik zag in een paar seconden grote delen van mijn leven voorbij komen. Ik zag vol opluchting eindelijk de juiste afslag dichterbij komen. Ik zag, hoe mijn motorrijder weer stopte met spookrijden. Ik zag mijn hartslag stijgen. Ik zag...

Vanaf 1 maart kun je de tempels in Bagan niet meer beklimmen bij zonsondergang werd mij bericht. Het was eind februari. Ik greep mijn kans en besloot terug te gaan naar Bagan. Het voelde goed om weer even terug te zijn. Ik kende hier de weg. Hier was ik weer even op bekend terrein. Toen de zon zijn laatste strijd leverde in februari, zat ik bovenop de tempel. Nog eenmaal zag ik de hemel rood kleuren. Nog een keer zag ik duizenden tempels rond om mij heen. Ik bleef op de tempel tot de laatste zonnestraal. Toen het donker was en iedereen en alles - inclusief mijn slippertjes- was vertrokken, verliet ik de tempel. Op blote voeten, maar als een rijk man kwam ik in mijn hostel aan.

Het was de bedoeling om na Mandalay naar Inle lake te gaan. Daar ging ik nu dus ook maar naar toe. Over Inle lake was mij al veel verteld, maar om eerlijk te zijn vond ik het nogal toeristisch. Kijk eens, hoe de vissers vissen. Kijk eens, hoe de spinners spinnen. Kijk eens, hoe de wevers weven. Kijk eens, hoe de marktverkopers hun goederen verkopen. Kijk eens, hoe de sigarenmakers sigaren maken. Ik keek, maar zag weinig authentieks.

Toen besloot ik dat ik genoeg had gezien en keek verder...