Begin noch einde

Geen begin
Geen einde
Enkel een tussenstuk
En zelfs dat...

In Cambodja vertelt iemand mij helemaal verliefd te zijn op Laos. Vol enthousiasme ga ik de uitdaging aan om zelf een oordeel te vormen over dit Communistische land.

...Aan de grens loket 1:
- Graag deze formulieren invullen.
- Alstublieft.
- Dank u. Dat is dan 30 dollar voor een visum plus 6 dollar, omdat je geen extra foto hebt en 1 dollar om uw aanvraag in behandeling te nemen.
- Waarom moet ik behandelingskosten betalen? Ik betaal het visum toch al?
- Als u liever niet betaalt, dan nemen wij het gewoon niet in behandeling.
- Alstublieft 37 dollar.
- Dank u. U kunt nu op uw paspoort wachten bij loket 2.

Niet veel later bij loket 2.
- Is dit uw paspoort?
- Ja?!
- Goed nieuws. Uw aanvraag is goed gekeurd. Dat is dan 2 dollar.
- Waarom? Ik heb bij loket 1 toch al betaald?
- Ja, maar dit is voor de stempel. U kunt ook niet betalen...
- Ja ja, ik begrijp het al. Alstublieft 2 dollar...

...Als ik aan de kade sta, doemen er vele kleine eilandjes voor mij op. Ik vraag mij af: zouden het er 4000 zijn? Ze verschillen erg in grootte. Sommigen zijn vrij groot en daar kun je op fietsen en wonen. Anderen zijn kleiner. Nog niet eens een voetstap in het water...

...In de lucht hangt de zoete geur van cassave dat men hier overal aan het drogen is. Ik zit in een oude bus. Hij rijdt langzaam, omdat er steeds mensen opstappen. Buiten zie ik een monnik met een oranje gewaad en een kobalt blauwe tas. Hij steekt af tegen de witte tempel waar hij voor staat. Rondom de tempel is veel groen gras. Het landschap is hier gekleurder dan in het droge Cambodja. Ik kijk even op, als er een oude man naast mij gaat zitten. "Saibadee". De bus rijdt weer langzaam verder. Ik vraag mij af, hoelang ik het gehobbel en geklots op deze stoelen zonder goede vering nog vol zal houden. Wederom staat de bus stil...

...Een vervallen stadje, koloniaal wordt het genoemd. Maar het enige dat de bakstenen lijken te schreeuwen is: 'verf mij!'. Op straat lopen veel honden die agressief hun terrein bewaken. Het is oppassen geblazen om heelhuids ergens te komen. De Katholieke kerk hier is wit, niets meer, niets minder. Wit. Goed genoeg voor deze vrijdag...

...Voor mij stroomt de Mekong. Aan de overkant ligt Thailand. Als de zon langzaam ondergaat, zie ik steeds meer lichtjes aan de overkant verschijnen. Achter mij ligt een ander koloniaal stadje. Hier is duidelijk meer geur, meer kleur en meer smaak. Het is een ontspannen stadje. Eerder had ik gekeken naar de mogelijkheden om naar grotten te gaan die hier in de buurt zijn. Dat is dan 232$ zei de man. Ik reageerde met de tekst: "sorry, ik wil de grotten zien, niet kopen."...

...in de minivan verder naar het noorden. Ik zie overal om mij heen groene bergen zo ver, als het oog rijkt. Door de damp die hier standaard in dit land hangt, zie je de schimmen van de groene bergen, achter deze groene bergen, maar minder duidelijk en daar achter zie je nog vager nog meer groene bergen. Het is een prachtig schouwspel...

...In het nationaal museum maak ik kennis met een andere waarheid. Ik zie, hoe wreed de Fransen waren. Ik lees, hoe afgrijselijk imperialistisch de Verenigde Staten zijn. Ik begrijp, hoe heroïsch het volk hier is. En ik leer over Kakmak. Een persoon die ik voorheen nog Karl Marx noemde. Een glimlach krult zich om mijn mond...

...Ik lig op bed. Schreeuwende, kotsende en neukende dronken mensen komen binnen en gaan weer weg. De volgende morgen lig ik in een autoband te dobberen op het water. Stroomafwaarts. Het is heerlijk rustig, dan gaat het onweren...

...Het is warm weer. Ik schat zo'n 38 graden. Op slippertjes struin ik door dit stadje dat door Unesco is uitgeroepen tot werelderfgoed. Ik begrijp dat wel. Het zal vast niet komen door de koffieshakes, maar voor mij helpt dat een hele hoop!...

...Ik zit in de Mekong. Onder mij ligt een olifant! De kracht van het dier dat zo rustig is, doet mijn liefde voor de natuur enkel verder toenemen. Ik zou het wel uit kunnen schreeuwen. Ik knuffel de olifant en zij gaat kopje onder. Als ik die zelfde middag, dan ook nog een turquoise waterval zie, word ik stil. Zo veel schoonheid in een land...

In Cambodja vertelt iemand mij helemaal verliefd te zijn op Laos. Ik weet dat ik te weinig heb gezien van dit meest gebombardeerde land ter wereld. Het lukt mij niet om een mening te vormen. Op het moment dat ik overtuigd raak dat het super is, valt zij mij tegen en op het moment dat ik teleurgesteld ben, weet zij mij te verrassen met haar eindeloze schoonheid. Wat overblijft zijn flarden en herinneringen in mijn hoofd.

Geen begin, geen einde, enkel een tussenstuk en zelfs dat...