Een knipoog van een blinde

Je kijkt mij aan.
Je flirt.
Even voel ik mij bijzonder.
Al die aandacht voor mij.
Toch klopt er iets niet.
Het is als de knipoog van de blinde.

Als Cambodja een vrouw was geweest, dan was zij mooi van lelijkheid geweest. Zij intrigeert. Zij weet jouw te fascineren en hoe zij jou naar meer kan laten verlangen. Met elke blik die je naar haar wendt, weet zij jouw interesse vast te houden. Nooit is zij enkel mooi en nooit is zij enkel lelijk. Zij is als dat de wrat in de nek van de persoon voor jou. Je wil niet kijken, maar blijft staren. Toch weet je dat je wellicht zonder die wrat nooit zo lang zou blijven kijken. Lief Cambodja, ik vind jou prachtig.

Phnom Penh, de hoofdstad van het land dat onder mijn voeten ligt, wordt beschreven als de parel van Zuidoost-Azie. Die status is zij mijns inziens niet waard, maar als ik op mijn nieuw gekochte slippertjes door haar straten loop, ben ik blij om hier te zijn. Ik bezoek het koninklijke paleis en het nationale museum. Bij zonsondergang ga ik het water op en zie hoe er aan de kade nieuwe gebouwen worden gebouwd. De volgende dag bezoek ik de ministeriële gebouwen, de nationale vergadering, de supreme court. Het is heerlijk weer en ik ben blij hier te zijn. 17 april 1975... Binnen 3 dagen was deze stad uitgestorven. Dat is nu nog maar zo'n 40 jaar geleden. Ik zie een wrat en blijf kijken.

Battambang is een oud koloniaal stadje. Er zijn wat ateliertjes, een paar tempels en in de omgeving is de enige bodega van het land, alsmede een grot waar in de schemering 1.000.000 vleermuizen uit komen vliegen. Niet verder daar vandaan is een andere grot. The killing cave... Wederom turen schedels mij aan. Ik zie een wrat en sluit mijn ogen.

Siem Raep is een toeristisch stadje dat vlakbij de tempels van Angkor ligt. Ze hebben hier heerlijke koffie en uiterst smaakvolle fruitsmoothies.
Ik besteed 3 dagen aan het bezoeken van de tempels hier. Ik sta versteld van de groote en de hoeveelheid. Ik ben onder de indruk van de vele muurtekeningen. Ik ben trots op de natuur als ik haar kracht aanschouw om in de vorm van mos of hele bomen te groeien op plekken die voor een mens ontoegankelijk zouden zijn. Ik ben onder de indruk en ga dan naar het oorlog museum en het landmijn museum en hoor over de uitdagingen die hier vandaag de dag nog bestaan. Het doel van de landmijnen was niet om de tegenstander te doden, maar om hen invaliden en/of blind te maken. In die toestand zouden zij namelijk veel meer geld en zorg kosten, dan in het geval van overlijden. Ik zie een wrat en mijn mond valt open.

De volgende dag ga ik naar Sra'ehm. Ik bezoek de tempel hoog in de bergen op de grens tussen Thailand en Cambodja. Het is een mooie tempel. Op een bordje staat: "Dit is onze tempel." Een niet oplettende toerist zou het niet zien. Een naïeve toerist zou wellicht zelfs de vele militairen niet opmerken. De waarheid is echter dat er om deze tempel nog vele conflicten zijn. Ik zie een wrat en reis door.

Op naar Koh Ker (een oude hoofdstad van het Angkorrijk). Ik zie de mooiste tempel van de afgelopen maanden. Intens liefdevol omarmt door een boom ligt het kleine tempeltje voor mij. Ik wil niet weten wat hier nog meer gebeurd is. Ik wil niet weten hoeveel landmijnen hier gelegen hebben. Ik wil niet weten wat hier heden ten dagen nog gebeurt. Even wil ik gewoon hier zijn; ongecompliceerd genieten in de schaduw van een boom.

Als ik bij de grens sta, vraagt de ambtenaar 2$ om de stempel te zetten. Ik betaal 2,5$ en krijg geen geld terug. Wel krijg ik een paspoort met een nieuwe stempel erin. Ik heb Cambodja verlaten. Dit bewijs van bureaucratie en corruptie op de valreep hoort erbij. Ik zie een wrat en geef een knipoog. Een knipoog van iemand die soms blind zou willen zijn.

Lief Cambodja, ik vind jou prachtig.