Fietsen naar de vrede

Wat komt er na de bom?
Als het lawaai niet meer hoorbaar is?
Als het vuur geen teken van passie meer is?
Als het licht ondraaglijk zwaar is?
Wat rest er na de bom?
Oorverdovende stilte tekent de wreedheid in het morgenlicht.

Een van de tempels van Nikko was voor een deel ingepakt. Voor een moment was ik ervan overtuigd dat het een cadeautje was om hier te mogen zijn. Naast de hoofdtempel staan nog andere tempels. Mooi beschilderd met vogels doet dit gebied een serieuze poging om je naar hogere sferen te laten vliegen.

De volgende dag gingen we op weg naar Kyoto met een tussenstop in Hakone om mount Fuji te zien. Het is mij niet geheel helder, of ik nou in de zevende hemel was, of de berg in de wolken, maar we konden elkaar niet zien.

Kyoto heeft alles, wat je maar kan bedenken en alles wat er niet is, is wel in de nabije omgeving.
Zin in een bergwandeling met een 'miljoen' vermiljoene tempelpoorten? Zin in een markt in een oude tempel? Zin in een boswandeling door een bamboebos? Ja zelfs een stadswandeling in de regen is hier mogelijk.

Als een klein kind verwonder ik mij nog meer in Nara. Als ik bij een stoplicht sta, staat er een hert naast mij te wachten. Als hij mij ziet kijken, werpt hij mij een blik toe, waarin men eenvoudig kan lezen: "Wat nou? Jij wil toch ook gewoon naar de overkant?" Hij was niet de enige. Door het hele dorp en aangrenzende park met daarin... jep inderdaad mooie grote tempels... lopen honderden herten. Het is een mooie metafoor voor het rustige sprookjesbos, waarin ik terecht gekomen lijk te zijn. Hoe anders kan men zo'n dag afsluiten dan met Sushi in Osaka op Osaka-style!

Mama! Mama! Kijk! Voor ons doemt een groot wit Japans kasteel op. Tegen de achtergrond van een strak blauwe hemel, lijkt het kasteel nog net iets witter. Soms hoeft men gewoon niet uit te leggen, waarom een plek een Unesco plaats is. Himeji is zo'n plaats. Alleen al de locatie op een eenvoudige heuvel, zichtbaar vanuit de moderne stad maakt het hier Unesco waardig.

De avond is gevallen, als ik voet zet in Hiroshima. Was het niet Dumas die schreef Hiroshima, mon amour? Mijn lief, wat is er gebeurd? Welk een verschrikking heeft hier plaats gehad? Was het ooit de haat die hier regeerde, nu is de liefde aan de macht. De tegenstellingen zijn zelden zo duidelijk voelbaar geweest. Op de plek, waar om kwart over 8 in de morgen ooit de eerste atoombom viel, ligt nu een vredespark. Opdat de vrede zal overwinnen!

Er is nog één gebouw dat ernstig gehavend de bom heeft overleefd. Verder niets...

Ik ga naar het museum. Mama..., mama..., kijk... Voor mij staat een ietwat misvormde kleine driewieler.

Ik sluit mijn ogen. Soms is het verdriet hier te duidelijk te voelen. Ik hoor het lachen van een kind. Als ik omkijk, zie ik een kleine jongen. Ik schat hem een jaar of 3. Hij zit op een driewieler. Ik merk dat ik in de achtertuin sta van zijn huis. Het maakt hem echter niet uit. Het is tien over 8 in de morgen. Als hij mij opmerkt, begint hij te lachen. Het is een aanstekelijke lach en ik moet mij inhouden niet mee te gaan lachen. Hij rijdt naar mij toe en wil rondjes om mij heen gaan fietsen. Ik zwijg en glimlach naar het jochie. Langzaam verstrijkt de tijd 1 minuut, 2, 3... Het jochie kan er maar geen genoeg van krijgen. Hij is zo blij met zijn driewieler. Het geluk straalt er vanaf. 4 minuten... 5 minuten... 08.15 uur, 6 augustus 1945, Hiroshima...

Daags later vindt de vader van een driejarige jongen zijn onherkenbaar verbrandde kind en herkent hem alleen aan zijn driewieler. Hij besluit dat zijn zoontje te jong is voor een officiële begraafplaats en begraaft hem samen met zijn driewieler in de achtertuin. Zo kon zijn overleden jochie toch nog met zijn fietsje spelen; waar hij ook zou zijn...

40 jaar later wordt het graf geopend en wordt de driewieler aan het museum gegeven. Het fietsje dat nu voor mij staat. Het peutertje is uitgespeeld...

Tsja...

Saijo is het Mendoza van Japan. In een klein dorpje liggen 8 sake destilleerderijen bij elkaar. Was het het wegdrinken van hetgeen we zojuist hadden gezien? Was het een manier van verwerken van de indrukken? Wie weet, maar de sake smaakte extra zoet.

De volgende dag staat er weer een tempel bezoek op het programma. Dit keer op een Goden eiland genaamd Miyajima. Daar waar vroeger gewone stervelingen niet mochten komen en waar de toegangspoort met vloed op het water lijkt te zweven en bij eb te voet bereikbaar is. Inmiddels wonen hier geen Goden meer en hebben souvenirwinkeltjes hun plaats ingenomen. De tempels zijn er nog wel en de sfeer is ontspannen.

Na Hiroshima kwam Nagasaki...Circa 3 dagen later...Nu om 11.02 uur...Door toeval getroffen, omdat even het wolkendek open brak boven deze stad die niet eens het oorspronkelijke doelwit was. De omstandigheden spelen soms een wreed spel met heftige gevolgen.

In Nagasaki ligt een oude Nederlandse geschiedenis. Toen Japan nog afgesloten was voor de buitenwereld mochten alleen Nederlanders vanaf het eilandje "Dejima" handel drijven met de Japanners. Naast het eilandje zijn er nog meer zaken die duidelijk verwijzen naar het Nederlandse verleden hier, zoals de Dutch slopes en natuurlijk Holland street. Zou dit bedoeld worden met de VOC mentaliteit? In dat geval ben ik er trots op. Zeker op deze Koningsdag zover van huis, terwijl mijn omgeving versierd wordt met oranje ballonnen. Leve de koning!

En... ook hier weer een vredespark, een museum, een hal voor de slachtoffers; de aanwezigheid van verdriet. De achtbaan van emoties slingert nog even door. Zowel in Hiroshima als in Nagasaki hangt zo'n ontspannen sfeer. Het zijn werkelijk ambassadeurs van de liefde en de vrede. Ik weet dat wij nog veel te leren hebben, maar ik hoop dat deze lessen ons bespaard blijven.

De volgende dag ga ik naar Fukoaka, om van daaruit Japan te verlaten. Net als een echte VOC'er vaar ik mijn nieuwe uitdaging en nieuw land tegemoet.

En wat komt er na de bom?
Als de stilte voorbij is.
Als het vuur een teken van passie is?
Als het licht de bloemen doet groeien?
Na de bom rest alleen liefde.

Opdat de vrede zal overwinnen...