Reizen als cursus

Reizen als cursus in het niet-oordelen

Als de liefde enkel lief was, dan was zij saai.
Als het recht enkel recht was, dan bestond er geen advocaat.
Als de schoonheid enkel mooi was, zou ik gaan verlangen naar de lelijkheid.
Met deze mantra's in mijn hoofd besef ik mij dat ik moet loslaten om vast te houden.

Ieder die had gehoopt dat deze reeks bloggen niet persoonlijk zouden zijn, weet nu reeds beter en iedereen die hoopt dat deze bloggen niet mijn visie zullen verwoorden, zal deze eerste blog al bedrogen uitkomen.

Afscheid nemen, is nooit leuk. Soms is het gezellig. Soms hoop je dat het deze keer geen pijn doet, maar ook deze keer wordt je lach verdreven door een traan. Iemand vertelt mij: "ik mis je zo graag" Iemand vertelt mij: " ik mis je helemaal niet graag" Iemand brengt geen woord meer uit.

Ik heb het afgelopen weken veel gedaan: "afscheid nemen", afscheid van het werk, afscheid van collega's, afscheid van vrienden, afscheid van familie, afscheid van Nederland en afscheid nemen van jou. Je zou denken dat het ooit gaat wennen, maar dat doet het niet. Ik weet alleen dat wie ergens wil komen, ergens weg moet gaan. Ik ging weg...

Het vliegtuig bracht mij naar Kuala Lumpur in Maleisië. Ik zal verder geen woorden over de vlucht vuil maken, want in mijn optiek is er niets saaiers voor een reiziger dan een vliegtuigvlucht.

Na aankomst op de luchthaven met de trein naar de stad en vervolgens met de metro naar de juiste halte gegaan om aansluitend te voet deze route af te sluiten. De halte heette pasar seni. Zelfs met mijn kennis van het Maleis begrijp ik dat dat in de buurt moet zijn van de centrale markt.

Na me geïnstalleerd te hebben in mijn hostel ben ik de centrale markt ook maar daadwerkelijk opgegaan met de aansluitende Chinese wijk om deze eerste dag af te sluiten.

De volgende dag ging ik met een trein naar de Batu Caves. Dit zijn prachtige grotten waarin je allerlei Hindoeïstische heiligdommen aantreft. Zelfs als je niet voor de hindoeïstische tempels zou komen, dan zijn er nog genoeg aapjes om mee te stoeien (voor een fles cola bijvoorbeeld), of kun je genieten van het natuurschoon. De grotten zijn echt prachtig. Na een fikse klim in de hitte kom ik aan op een natuurlijke binnenplaats. Om mij heen zijn overal hoge bergmuren en van rechtsboven komen continu bladeren naar beneden gedwarreld. Voor mij een onverklaarbaar fenomeen, maar wellicht moet ik ook niet alles willen begrijpen.

In de trein terug naar het centrum gaat het begrijpen mij wederom niet goed af. Ik wil begrijpen wat mensen doen en waarom. Daarom hou ik van reizen. Juist om te leren om niet te oordelen, maar te beschouwen. Maar stop! Hier zijn speciale compartimenten alleen voor vrouwen. Eens in de zoveel tijd wordt de hele trein hier op gewezen en worden de heren in de bewuste treinstellen verzocht om daar weg te gaan.

Nu heb ik niet uitgezocht wat de gedachte is achter dit systeem, maar ik heb er wel degelijk een oordeel over. Daarnaast heb ik er ook wel enige vragen over?

Wat maakt een vrouwencompartiment een vrouwencompartiment?
Hebben de vrouwencompartimenten alleen roze kussentjes?
Waarom zijn er geen mannencompartimenten?
Heeft er iemand wel eens aan gedacht dat wellicht een man ook wel eens zonder vrouwen om zich heen ergens wil zitten?
Wat is het doel van deze vrouwencompartimenten?
Heeft iemand er wel eens bij stilgestaan dat vrouwen ook uit de vrouwencompartimenten moeten komen?
Hoe redden vrouwen het op straat, zonder vrouwenstoepen?

Van al deze vragen doet er maar een vraag echt toe, denk ik. Wat is het doel van deze vrouwencompartimenten? Als deze compartimenten daadwerkelijk tot doel hebben de veiligheid van vrouwen te vergroten, dan is dit een van de slechtste plannen ooit. Als moet worden omgeroepen dat mannen ergens anders moeten gaan zitten, wordt er dus niet echt opgetreden tegen "fout-zittende-mannen". Ergo: schijnveiligheid. Hierdoor letten vrouwen minder op en zijn de risico's juist groter.

Wat mij echter nog wel het meeste stoort aan dit beeld, is dat dit een misplaatst soort symptoombestrijding is. Waarom doen de vrouwen hier niets aan. Als zij beschermd moeten worden tegen mannen, dan lijkt het mij hoogtijd om harder op te treden tegen die mannen. Het is een absurde reden om dan de vrouwen apart te zetten.

Natuurlijk legt de goede lezer gelijk de link naar de homoseksuele mannen die soms uit AZC worden weggepest. Het is essentieel dat wij als Nederland optreden en zorgdragen om onze regels en vrijheden te handhaven en te verdedigen.

Wel acht ik het hierbij van belang om met betrekking tot de vluchtelingen ook te wijzen op irrationele angsten.

Discriminatie is wanneer twee dezelfde gevallen verschillend worden behandeld, of twee verschillende gevallen hetzelfde. Hoewel deze definitie wellicht al genoeg interessante discussies kan oproepen, acht ik het van belang om hier nog een stap verder te gaan. In mijn optiek is de gedachte dat de vluchtelingen onze dochters en zussen komen verkrachten op zich geen discriminatie. Hoewel mij geen cijfers bekend zijn over verkrachtingen door vluchtelingen, betekent dit echter wel dat ofwel vluchtelingen meer dan gemiddeld moeten verkrachten, ofwel dat degenen die deze gedachte hebben in een soortgelijke situatie zelf tot verkrachtingen zouden overgaan.

Als ik de situatie van de asielzoekers in ogenschouw neem, dan zie ik veel mannen in een kleine ruimte. Hierbij komt een ondervertegenwoordiging van vrouwelijke asielzoekers. Bovendien kunnen deze asielzoekers nog niet volledig deelnemen aan ons dagelijkse leven, hetgeen natuurlijk leidt tot extra verveling. Mijn conclusie is dan ook, dat de asielzoekers extreem veel zouden moeten verkrachten, dan wel dat degenen met de geuite angsten zelf tot verkrachtingen zouden overgaan, om het scanderen van dergelijke gedachtes geen discriminatie te laten zijn. Je zult begrijpen dat het uiten door middel van spandoeken dezelfde toetsen zullen moeten doorstaan.

Terug in het centrum ga ik naar de Petronas torens. Twee hoge torens midden in de stad. Het kost bijna 20€ om naar boven te gaan... Dat zijn bijna 5 Starbucks koffies. Met een heerlijke ijskoffie in de hand overweeg ik mijn keuze. Was het niet de beste, dan was het absoluut de lekkerste keuze. Vervolgens ga ik naar de KL toren, de televisie toren hier in de stad en tevens een mooi uitkijkpunt.
Hier kost het 18€ om naar boven te gaan. De waarneembare verandering in mijn gedrag is een blik van enige twijfel voordat ik doorloop.

's Avonds in het hostel vertelt een kamergenoot dat er een prachtige watershow is in de vijver van de Petronastorens... Joepie! Ik was ergens te vroeg.

De volgende dag gaat mijn slentertocht door het oude centrum van Kuala Lumpur. Ik bezoek het textielmuseum (sorry mensen, na bijna 8 jaar stroomt soms het bloed van een Tilbo......), het centrale plein, een oude kerk, het oude gerechtsgebouw, de oude moskee en natuurlijk het oude theater. Deze was nog actief en hier speelde nu een show over de geschiedenis van deze stad. Voor (net iets minder dan) bijna 20€ bekijk ik de voorstelling. Met mij hebben 3 Britten dit plan ook opgepakt. Met zijn vieren zaten wij daar, terwijl de 13 acteurs de sterren van de hemel probeerden te spelen. Ik heb de schouwburg van binnen gezien en de verdeling van 4-13 is ook net iets beter, dan 3-13. Het was een goede keuze.

Vervolgens had ik het plan opgepakt om ergens anders naar toe te gaan in de stad. Na 4 bussen en 3 uur kwam ik aan. Pas toen besefte ik mij dat ik daar niet wilde zijn. Ik vertrok weer. Op naar de Petronastorens, want het was inmiddels donker geworden en mijn kamergenoot had niets te veel gezegd. Echt super! Ik genoot van de tweede voorstelling die dag en ging vervolgens tevreden te voet naar het hostel.

Het was na een rustige nacht dat ik bij de Starbucks belandde en mij herinnerde dat ik nog een hoop koffies in te halen had. Helaas was daar de tijd niet voor, want het vliegtuig wacht niet op een vogel zoals ondergetekende!

Ik nam afscheid van Kuala Lumpur. Om haar vast te houden, liet ik haar los.

Groet,
Pinguino

Ps. Terwijl ik dit schrijf, is een jongeman van Chinese afkomst druk bezig om zijn keel leeg te schrapen en vervolgens uit te tuffen. Waar het tuffen al een nare gewoonte is, geeft het schrappen blijk van een ranzigheid die de ratten die daarstraks over mijn voeten probeerden te lopen niet haalde. Reizen is leren om niet te oordelen. Ik heb nog een lange reis te gaan.