Kyrie Eleison!

Kyrie Eleison

Als alleen de stilte nog overblijft.
Heer, ontferm U.
Als niemand meer mag spreken?
Als de vogels stoppen met fluiten?
Als de honden niet meer durven te blaffen?
Als zelfs de zon niet meer hardop durft te schijnen?
Heer, ontferm U.
Als alleen de stilte nog overblijft...
Heer, ontferm U over ons.

Tijdens elke reis heb je momenten, waarop je je wijd opengesperde ogen graag even zou willen sluiten, waarop je even zou willen ontkennen dat het verhaal dat zich voor jou openbaart slechts verzonnen is. Helaas gebeurt dat nooit. De schoonheid van elk land gaat vaak gepaard met een groot verdriet.

Ik was na Inle lake naar Bago gegaan. Ik kwam daar om 4 uur aan. De bussen hebben hier de akelige gewoonte om midden in de nacht aan te komen, op een tijdstip dat het te laat is om je nacht nog te beginnen, maar ook de dag weigert om van start te gaan.

Toch liet het hotel mij nog toe en na een paar uur slaap ontdekte ik de saaiheid van Bago. Ik zag daarin genoeg reden om meteen de volgende dag al naar de Gouden Rots te gaan en verder door naar Moulemein. Dat de echte Gouden Rots was ingepakt, was de reden dat ik 300 meter voor de rots mijn trip beëindigde en koffie ging drinken. Een dag later zou ik een dag lang bij een Canadees achterop de motor zitten en naast grotten en de grootste liggende Boeddha ter wereld tevens een alternatieve Gouden Rots bezoeken.

Moulemein is een rustig stadje, waarin ook veel moslims wonen en daarom circa 40 moskeeën telt. De echte reden om Moulemein te bezoeken, bracht ik echter de derde dag van mijn verblijf daar in praktijk. Op 2 uur rijden met de bus liggen namelijk de overblijfselen van de Birma spoorlijn, alsmede de begraafplaats en een museum ter nagedachtenis. Ik bleef deze dag mijn Kyrie Eleison zingen. Heer ontferm U over hen die gevallen zijn. Heer ontferm U.

Het is er nu vredig en rustig. Wat verliefde jeugd ligt te zonnen tussen de graven en hebben waarschijnlijk geen idee wat zich daar heeft afgespeeld. Heer ontferm U!

Nog dezelfde avond neem ik de bus naar Yangon en vanuit het busstation meteen door naar de luchthaven. Na 4 uur verlaat ik het land. Wellicht om nooit meer terug te keren. Ik heb haar puurheid gezien. Ik vrees dat met de komst van meer toeristen dit land veel van zijn charme zal verliezen. De mooiste plekken zullen nog toeristischer worden en zullen de bewoners zo oprecht, vriendelijk en betrouwbaar blijven? Ik vraag U, Heer ontferm U!

Het vliegtuig brengt mij naar Bangkok, zonder dat ik naar Thailand wilde gaan. Een doorreisticket kun je echter alleen achter de douane kopen. Even flitsen beelden door mijn hoofd: "ik wil dit land niet in" en "donde esta mi equipaje?"

Het land in, een ticket kopen en het land weer uit, gaat zeer snel en binnen een uur zit ik rustig achter de douane bij de Starbucks te wachten op mijn volgende vliegtuig.

Top: ze hebben hier WiFi, merk ik op. Snel dus even wat berichtjes sturen. Hmmm wel een raar systeem. Je moet je eerst aanmelden voor een systeem en dan mailen ze je een wachtwoord waarmee je de WiFi kan inschakelen.

Ideaal hoe makkelijk dat tegenwoordig allemaal gaat, hè? Ow wacht even... Ik wilde de WiFi juist hebben om mijn mail te checken. Zonder WiFi komt mijn mail niet binnen...wellicht is dit systeem toch niet helemaal goed doordacht...

Nadat het vliegtuig geland is en de douaneformaliteiten zijn afgewikkeld, ga ik met een tuktuk naar het hostel toe. Ik check daar in, ga naar mijn kamer toe en val in een diepe slaap.

Voor een luchtig begin is de volgende dag geen ruimte. 's Morgensvroeg ga ik al op pad. Veelvuldig zal ik die dag wederom om ontferming smeken.

Categorie 1. Leraren, artsen en advocaten.
Kyrie Eleison.
Categorie 2. Mensen die een buitenlandse taal spraken.
Kyrie Eleison.
Categorie 3. Mensen met zachte handen.
Kyrie Eleison.
Categorie 4. Mensen met een bril...
Eleison Eleison Kyrie Eleison!

Dit waren de eerste groepen mensen die werden vermoord. Ze zouden echter niet de enige zijn .In ruim 3 jaar tijd tussen 1975 en 1979 vinden ruim 3 miljoen mensen de dood. Al lopen de cijfers wat uit elkaar. Toch heeft circa een kwart van de bevolking dit regime van de Khmer Rouge niet overleefd. Ook kleine kinderen werden vermoord, want je moest dit soort met wortel en al uitroeien. Liever 1 te veel, dan 1 te weinig. Vol ongeloof sta ik erbij en zie ik massagraven van soms wel 450 mensen. Vaak op gruwelijke wijze gedood om kogels te sparen. Hoe kun je dit je eigen volk aandoen? Dierbare lezer, ik presenteer u: Cambodja.

Velen hebben onder marteling aangegeven spion te zijn voor de CIA of de KGB, anderen overleden door ondervoeding, uitputting en ziektes.
3 Dagen, nadat de Rode Khmer de hoofdstad binnen was gevallen op 17 april 1975, is iedereen verdreven en woont er niemand meer. Heer, ontferm U over hen.

's Middags bezoek ik een gevangenis in een voormalige school. De scholen waren immers niet meer nodig. Iedereen werd boer. Hoe vaak ik hier ook mijn Kyrie zing, begrijpen doe ik het niet. Wat is er toch gebeurd in de tweede helft van de jaren '70? Mijn geliefde Argentinië, Chili, Paraguay, Suriname, de Afrikaanse landen en nu openbaart zich ook voor mij in Azië een brute realiteit.

Toon mij een land met schoonheid en ik toon u een land met verdriet. Ik sluit mijn ogen niet voor dit verdriet, maar hoop juist jullie te overtuigen dat de strijd die wij vandaag de dag moeten leveren te winnen is. Wij moeten echter niet focussen op de verschillen, maar op de overeenkomsten. In dit land zagen ze zelfs in de eigen bevolking een bedreiging. Het is geen kunst om bedreigingen te zien; het is de kunst om je open te stellen. Maar als wij dat allemaal doen, zullen wij elke strijd winnen. De wereld heeft voor hetere vuren gestaan.

En tot die tijd blijf ik vragen om ontferming. Kyrie Eleison. Eleison. Eleison. Kyrie Eleison!